Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

jullie gewaarschuwd. Tk zal wel uit de weg gaan."

Nickey bromt tevreden.

Ik stap opzij. Hij houdt zijn twee revolvers op de drie T's gericht. Maar meteen neem ik een onverwachte sprong. Met een zwaai van mijn rechterhand mep ik de revolvers uit zijn handen. Hij staat nu machteloos. Tegen de drie T's roep ik:

„Hij kan niets doen! Doe die revolvertjes van jullie weg!"

Maar Nickey is een verraderlijke vent. Hy springt naar voren. Voordat ik er op bedacht ben, staat hij bij de drie T's. Die slaat hij met die zware knuisten van hem tegen elkaar.

De drie revolvertjes vallen op de grond. Hij schopt ze weg buiten ieders bereik.

Meteen trekt hij een mes. Hij heeft het op mij voorzien. Dat wordt vechten.

Ik heb altijd gedacht, dat ik van ijzer ben. Maar Nickey is van een soort nikkelstaai gemaakt, Hij grijpt me bij de schouder. Ik voel iets kraken en scheuren. Ik heb zijn linkerhand beet. Die probeer ik om te draaien. Ik denk, dat die hand met een linkse draad en twee contra-moeren op zijn arm is geschroefd, want er is geen verwrikken of verwringen aan. Nickey en ik zijn zo lustig aan het rollen, dat elk schot in onze richting mij kan treffen in plaats van hem.

Kon ik Nickey's keel nu maar te pakken krijgen. Tegen de beroemde greep van Tony Toeroen is nog nooit iemand opgewassen geweest. Maar het lijkt wel alsof die razende duivel mijn gedachten kan lezen. Hij vecht met overleg. Ik krijg geen kans om hem bij zijn

63