Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

strot te pakken, dus moet er iets anders gebeuren.

Ik verander van taktiek. Hoe dan ook moet ik zorgen, dat hij het mes kwijtraakt.

Ik krijg de kans hem een schop tegen zijn knieschijf te geven. Daar is hij blijkbaar niet zo stevig als in zijn polsgewrichten. Hij geeft een schreeuw van pijn. Instinctief grijpt hij naar zijn knie. Het mes valt op de grond.

Nu is het mijn beurt om een wapen in een hoek te schoppen. Met blote handen staan we tegenover elkaar.

Het wordt een gewoon partijtje boksen. Zijn dekking is prima. Hij incasseert goed. Maar doordat ik voortdurend in de aanval ben, drijf ik hem langzaam achteruit in de richting van de deur.

׳ Die deur gaat plotseling open.

Molly!

Ze springt naar voren en gooit zich tussen Nickey en mij. Ik ga achteruit. Maar Nickey niet. Die valt Molly aan.

Ik begin Molly's opzet te begrijpen.

Judo zwarte ceintuur.

Alsjeblieft. Met die kleine handjes van haar neemt ze Nickey in een paar ingewikkelde grepen en daar gaat hij al.

Hij zeilt door de lucht. Met een enorme smak valt hij ruggelings op de grond. Zijn achterhoofd slaat nog eens met een extra bonsje op de vloer.

Meteen zit ik op hem. En de drie T's ook.

Hij is een beetje groggy. Maar hij is voldoende bij zijn positieven gebleven, om te weten, dat hij het verloren heeft.

64