Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

Oei-oei, Molly verwijt me gebrek aan hersens.

״Patchecki heeft ook nog een dochter", zeg ik.

״Is die bij hem?"

In haar stem hoor ik achterdocht. Molly is jaloers.

״Nee, die zit in Amerika of in Engeland. Hij zoekt voor die dochter ook een lijfwacht, een vrouwelijke lijfwacht."

״Is dat geen baantje voor mij?" flapt ze meteen uit.

״Loop nou gauw door. Hij zoekt een soort Camera, maar dan in het vrouwelijke. Daarvoor ben jij veel te fijn gebouwd. Je mag dan hersens hebben, maar dit is een karwei, waarvoor je spieren nodig hebt."

״Die heb ik."

״Die heb je zeker", zeg ik en ik omvat haar hele figuur met één snelle blik. ״En mooie soepele spieren zijn het ook, maar je hebt ze voor iets anders gekregen dan om ermee te vechten."

Ze bloost voor de tweede keer vandaag. Ijskoud zegt ze:

״Ik ben zwarte ceintuur Judo. Zoiets heb je nodig als je als meisje alleen op de vlakte bent."

Oei-oei, dat juffie moet een lesje hebben. Ik til mijn één meter vyfeniachtig uit de stoel omhoog. Zij staat ook op.

Als ze, zonder schoenen, meer dan één meter zestig meet, wil ik vandaag nog een fles vitriool leegdrinken. Maar mooi dat ze is, mooi.. . .!

״Val me aan, Tony!" zegt ze hard., ^־

״Ik ben veel te bang, dat ik je kneus."

Ze doet een stap naar voren. Ik voel een scheurende pijn in mijn elleboog, die uit het lid dreigt te wor

21