Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

drie luidjes het gezellig. Het is een toneel van rust.

Maar de rust duurt niet zo erg lang. Opeens gaat de deur open. Angelo komt binnen. Hij heeft drie gorilla's bg zich. Als ik hun gemene tronies zie en hun lichaamsbouw bekijk, weet ik, dat ik vanavond nog een stevig robbertje zal moeten vechten. Nou ja, ik heb wel eens meer voor een heet vuur gestaan.

״Spijt me Tony", zegt Angelo zoetsappig, ״maar je zult gehoorzaam met ons mee moeten gaan. We zullen je zolang gratis logies geven, totdat ik nader instructies heb gekregen van de bovenste baas. Jammer, we hadden graag geweld willen vermijden, maar er zit niets anders op. Wees nou verstandig en ga goedschiks mee."

Misschien zou ik verstandiger hebben gedaan, als ik me dat gratis logement had laten welgevallen. Ik had immers besloten me rustig in de hinderlaag te laten lokken. Maar ik ben nu eenmaal een aangebrand driftig mannetje. Ik heb me al veel te lang beheerst (vind ik). Nu is het vechten geblazen.

Ik spring op. Trek de divan met een ruk van de muur af. Met een sprong sta ik er achter. In de rug ben ik nu door de muur gedekt. De divan voor me geeft me in elk geval bescherming tegen onverhoedse aanvallen. Met een beetje goede wil kun je dat een geruststelling noemen.

Angelo, Dorry, Maurice en de drie gorilla's.... dat is zes tegen één. Maar Angelo is zo slap als een vaatdoek. En Dorry en haar Maurice lijken me ook geen Maciste's toe. Die drie zware jongens daarentegen, dat

121