Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

is hartverscheurend zoals Maurice en Dorry zich in de taxi misdragen, vooral wanneer je bedenkt, dat ik er naast zit. Goed, ik mag dan gerekend worden half-lijk te zijn van al die zware slokjes en een stuk of vijf vergiftigde sigaretten, maar al was ik helemaal lijk, dan nóg moeten een man en een vrouw zich in een taxi weten te gedragen als ze twee zijn van de drie, die op de achterbank zitten.

Maar nee hoor. Maurice en Dorry vrijen met elkaar alsof ze over vijf minuten allebei dood zullen gaan. En tussen al dat parkietengedoe in, fluisteren ze elkaar dingen in het oor, die ik niet versta, maar die beslist niets met de liefde te maken hebben. Zoiets kun je aan de toon horen.

Ik speel de bewusteloze.

Opeens voel ik, dat Maurice bezig is iets in de zijzak van mijn jasje te frommelen. Wat het is weet ik niet. Ik durf me ook niet te verroeren om te voelen.

Eindelijk komen we bij een groot gebouw. Dorry stapt uit, daarna Maurice. Ik maak van de gelegenheid gebruik te voelen wat er in mijn colbertje gesmokkeld is. Sigaretten. Vloeitjes met het model van een toetje, dat aan een kant spits is gedraaid. Maryuana-sigaretten.

Helemaal duidelijk zie ik de hinderlaag nog niet, maar ik begin wel iets te vermoeden.

Uit mijn eigen sigarettenkoker aan de andere kant van mijn jasje vis ik vijf nagemaakte vergifsigaretten. Toch slim van me (denk ik) om straks in 'the Dive' die dingetjes met Virginia-shag in elkander te draaien. De vijf echte marijuana's laat ik, tijdens het uitstappen in de goot vallen. In mijn zakken heb ik nu niets anders

115