Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

geld gekregen voor de prik, die hem drie dagen naar het land der dromen heeft gezonden¹?"

„Ik wou maar dat ik dat wist. Angelo is over zijn zaken zo gesloten als een oester. Weken lang lijdt hij bittere armoe, en opeens, pang, heeft hij honderden ponden op zak. Dan gaat hij dagen achtereen buiten westen. Cocaïne is duur spul."

Terwijl ik dat praatje met Dorry zit te maken, rijden mijn gedachten een wedstrijd achter grote motoren. Ik heb een idee gekregen. Ik wil het van alle kanten bekijken, voordat ik het loslaat, maar het rent als een dolle sprinter door mijn hoofd.

Tony (zeg ik tegen mezelf) dit is de kans van je leven. Dorry mag er dan uitzien als een mispel, die te lang in de mand heeft gelegen, het is echt een geval van ruwe bolster blanke pit. Ze is een doodgewoon fat-soendelijk zusje van een professor, die aan lager wal is geraakt. Als ik haar voorstel met mij sam-sam te doen, maar dan in het redden van de aan de cocaïne verslaafde drenkeling, sla ik twee vliegen in één klap. Ik haal Angelo uit de put en ik kom er achter waar Molly zit. Risico's loop ik er niet bij, want zo'n keurig meisje als Dorry zal niemand ooit een gemene streek lappen.

Maar als mijn gedachten zover gekomen zijn, begint er opeens achter in mijn hersens een rood lichtje te branden. Ik hoor als het ware de stem van Molly: „Hier klopt iets niet."

Maar wat klopt er niet? Ik jaag mijn hersens over hun toeren heen. Plotseling weet ik het.

106