Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

״Wat bedoel je?"

״Nou, tussen jou en Angelo."

״Ik begrijp je niet."

Ze begrijpt me echt niet. Er zit dus niets anders op dan nog een beetje duidelijker spreken.

״Ik bedoel ben jij met Angelo getrouwd, of is het zo maar een losse verkering, zal ik maar zeggen?"

Ze schiet in een hese lach.

״Nee, maar die is goed. Ik met Angelo getrouwd. Man ik ben zijn zuster."

״Zijn zuster. . .. ?" hijg ik.

Dorry kan misschien gedachten lezen. In elk geval ze zegt:

„Echt broer en zuster; en zonder smeerlapperij. Toen Angelo de goot inging, ben ik in Soho gaan wonen. Om bij hem te blijven. Als ik hem loslaat, gaat hij helemaal naar de maan."

Ik geloof warempel, dat Dorry echt gedachten kan lezen, want ze geeft antwoord op dingen, die ik denk, maar die ik niet uitspreek.

„Ik zie er opgedirkt uit. Als een goedkoop hussie, dat weet ik. Dat hoort er nu eenmaal bij. Als ik er uit zie, zoals ik werkelijk ben, zonder schmink, zonder rouge of verf kon ik niet in de kelders en kroegen komen, waar Angelo rondhangt. Daar is een vrouw, die er fatsoendelijk uitziet, niet veilig."

„Ik snap het" zeg ik, „. . . . enne, niet dat ik je wil vleien, maar ik bewonder je. Je speelt je rol als een eerste klas actrice."

״Gewoonte."

״Is die Angelo niet te redden? Van wie heeft hij het

105