Ik lijk op 't lijk (roman, onder pseudoniem Richard Perridon)

Als Dorry inderdaad het onschuldige meisje is, hoe Tcomt ze dan aan zo'n verloederde stem. Die klinkt alsof ze elke ochtend met een fles 4711 gorgelt.

Alles kan ze hebben geïmiteerd. De verf op haar gezicht, het veel te dikke zwart om haar ogen, de schmink, het industrie-blonde haar, alles kan dienen om de echte Dorry te verbergen, de edele zuster, die in de poelen van het verderf, afdaalt om haar arme broertje te redden. . . . maar die stem is echt. En die stem zegt: ״Deze tante is al met vele watertjes voor de dokter geweest. Zij is door de wol geverfd." Nu ik dit heb ontdekt, herinner ik me opeens hoe zwoel ze naar mijn handen heeft gekeken. ״Sterke handen, die een vrouw in stukjes kunnen breken." Een vrouw mag zoiets denken, maar voordat ze het uitspreekt moet de kennismaking toch wel ouder dan vijf minuten zijn.

Ik zie het spel van Angelo opeens open en bloot voor me. Precies als ik heeft hij ontdekt, dat hij door het oplichterijtje van drie pond, niet bij de politie kan informeren wie en wat die v.reemde Hollandse zeeman is. Zyn instinct moet hem hebben verklapt, dat ik vandaag of morgen toch weer in de buurt van dat gore boekwinkeltje van hem zou verzeilen. En Dorry is er eenvoudig neergezet als een lok-eend. Die moet de onnozele Tony Toeroen vangen met haar verhaaltje van moeder de Gans. Tony, de padvinder, die zijn goede daad wil verrichten, zal in de val lopen, met kousen en schoenen. En via Dorry zal Angelo dan later wel met hem doen wat de geheimzinnige Marku beveelt.

Ik moet zeggen: Angelo is een slimme galeiboef. En ik moet er bij vertellen, dat ik erg trots op mezelf ben,

107