Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

bericht, dat er in die afdeling een ernstige bestuurscrisis was uitgebroken. In het anders zo rustige bestuur hadden de ruziemakers met gebalde vuisten tegenover elkaar gestaan. Er waren scheldwoorden en vloeken gevallen. Het ontbrak er nog maar aan dat men slaags met elkaar was geraakt. Verdere berichten luidden, dat de ruzie in het bestuur zich met de snelheid van een bosbrand in de gehele afdeling had uitgebreid. Er stonden twee partijen tegenover elkaar; de afdeling lag in twee stukken. Het was een afdeling die drie duizend leden telde; dat was heel wat in die dagen.

Niet zonder moeite lukte het 't gehele bestuur nog éénmaal rondom de tafel te krijgen. Toen begon het vermoeiende karwei om het antwoord te vinden op de vraag: waardoor is de herrie nu eigenlijk ontstaan? Het was lang niet gemakkelijk deze kluwen te ontwarren. Het waren geen verschillen van mening, nee, het was wantrouwen. Men beschuldigde elkaar over en weer van zwendel en diefstal. Na heel wat sussen en praten kwam ten slotte de eigenlijke oorzaak voor de dag.

In die afdeling woonden uitsluitend arbeiders, en een groot deel daarvan waren ongeschoolden. De werkloosheid in die buurten was barbaars. Toen ontdekte de vrouw van de voorzitter plotseling, dat de vrouw van de penningmeester nieuwe vitrage-gordijnen voor de ramen had hangen.

'Waar betaalt zo'n mens het van? Haar man stempelt net zoals jij ?'

Vandaag in 1965, dertig jaar later, kun je lachen om zo'n vraag. Maar in die tijd was het geen kleinigheid. De vrouw van de voorzitter vond, dat ze nodig aan nieuwe vitrage toe was; waarschijnlijk had ze nog gelijk ook. Toen haar wantrouwen eenmaal was gewekt, bleef het groeien. Ze praatte er met deze en gene over.

'Waar betaalt zo'n mens het van?'

Laat het dan maar aan de spraakmakende gemeente over om op een kwade dag bij de conclusie te arriveren: haar man is penningmeester van de vara, 'die zal wel gepikt hebben.'

De penningmeester was echter goud-eerlijk. Zijn kas klopte. De controle-commissie had boeken en bescheiden in orde bevonden. Er was niets aan de hand... behalve dan dat het wantrouwen gewekt was. En het bleef groeien, als een monster.

Ik heb die vecht-vergaderingen als voorzitter en arbiter moeten leiden, ook de ledenvergadering, die door honderden mensen werd bezocht, allemaal opgewonden Heden, die op de rand van hun zenuwen leefden en het wilden uitknokken, op de vuist! De afdeling is gesaneerd,

76