Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

elfde hoofdstuk, waarin verteld wordt van nieuwe vitrage-gordijnen,

bittere armoe en twee schrijvers.

In een krant las ik dezer dagen, dat onze tijd gebukt gaat onder een tomeloze dictatuur van de jeugd. Ik vind dat rijkelijk overdreven. De man die deze zin neerschreef, moet wel een zeer slechte herinnering hebben gehad aan zijn eigen jeugd. Misschien wil hij helemaal geen herinneringen hebben.

Wat ik me van mijn jeugd herinner, is voldoende om niet mee te doen met de lieden, die de jonge mensen van tegenwoordig veroordelen en vonnissen. Ik ben opgegroeid in een Amsterdamse volksbuurt. Mijn vriendjes en ik waren geen lieverdjes. Het was maar goed, dat het woord 'nozem' toen nog niet was uitgevonden. Trouwens de bromfietsen waren er ook nog niet; en de taxi's van de Amsterdamse a T a x reden nog op elektrische batterijen. Een paar j ongens uit de buurt bezaten een fiets, zo'n oud Duits model met trappers uit de tijd van de Romeinen en de Batavieren. Ons gedrag? Wie zegt, dat hij de jonge mensen van tegenwoordig niet begrijpt, zwijgt liever over zijn eigen jeugd.

Een paar gebeurtenissen hebben op mijn generatie een indruk gemaakt, die nooit kan worden uitgewist. Oorlogen, revoluties. Ik ga ze niet allemaal opnoemen. Ik noem hier slechts de werkloosheid van de jaren dertig.

Ik geloof, dat niemand van mijn generatie en van de generatie, die op de mijne volgde, ooit die periode zal kunnen vergeten.

Ik kan heel goed begrijpen, dat mensen die de jaren van 1930 tot 1940 niet bewust hebben mee-geleefd, zich eenvoudigweg niet kunnen voorstellen, dat die werkloosheid nooit uit onze gedachten kan gaan.

Dit is geen economisch wetenschappelijk boek. Maar hoe luchtig ik ook enkele grepen uit de geschiedenis van de vara moet beschrijven, over de crisis van 1929 kan ik niet zwijgen. Ze heeft niet alleen op de geesten der mensen, maar ook op de vara jarenlang haar stempel gedrukt.

Laat ik proberen mijn zeer oppervlakkige schets van die tijd zo kort mogelijk te maken.

Zolang onze kapitalistische maatschappij bestaat, is zij, met tussenpozen van bloei, door zware crises geschokt. Soms waren die perioden

72