Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

'Je moet een half uur van te voren gaan.'

'Waarom?' >

. 'Man, als je naar die vliering bent geklommen, heb je een h«rtv״r-duistering. Je zit te hijgen als een postpaard. Een halfuur eerder gaa*-Kan je tenminste op adem komen.'

Die raad namen ze graag ter harte. Want ze hadden hun adem hai J nodig. Een beetje redevoering voor de radio duurde in die dagu: een halfuur. Was de spreker een 'vooraanstaande', dan nam hij rustig drie kwartier om zijn ei kwijt te raken.

Om 'de geachte spreker van hedenavond' een vertrouwd gevoel te geven, waren aan de wand van deze vlieringkast grote foto's gehangen van enorme mensenmenigten. Nou, dat hielp, hoor! Als de spreker het seintje kreeg, dat hij het ventiel uit de opgeblazen voetbal kon trekken, hoefde hij maar naar de verzamelde schare op de foto te kijken en, reken maar, dan gaf hij 'm van jetje. De meeste sprekers hadden in dat kamertje het gevoel, dat ze een volgepakt stadion beschreeuwden. Gezond kwamen ze binnen. Schor en hees traden ze uit het zweet-hokje weer in het licht van de dag. Niemand had er toen benul van, dat je de mensen in de radio moet toespreken, rustig en bedaard alsof je bij hen thuis op theevisite bent. Niks hoor, die van ouds bekende alombeproefde vergader-retoriek, ddt was je ware...

Drie voorvallen uit dat vliering-studiootje moeten aan de vergetelheid worden ontrukt.

A. B. Kleerekoper zou een toespraak houden. Het was een speech op de kentering van het oude jaar naar het nieuwe. Hij kwam in de studio, volstrekt onvoorbereid. Trouwens hoe zou hij zich hebben kunnen voorbereiden? Hij kende het programma niet. Maar goed, toen hij gezeten was, zei men tegen hem: 'Kleerekoper, je hebt twintig minuten, van tien minuten voor twaalf tot tien minuten over. De overgang van het oude naar het nieuwe jaar valt precies in het midden.'

'Dat is een curieuze opgave. Apropos, wat gaat aan mij vooraf?'

'Het lied "Kom tot ons, kinderen dezer dagen, kom tot ons die in het donker lijdt".'

'Geef mij de tekst van dat lied.'

Even later, precies om tien voor twaalf besteeg A. B. K. de microfoon. Hij had alleen de tekst van dat lied in zijn hand. En hij hield een toespraak, alsof hij een jaar lang op elke zin had gevijld en geschaafd.

49