Een klein mannetje met een klein potloodje (40 jaar VARA)

zorgen. De moeder ging niet mee. Ze deed helemaal niet zenuwachtig. Waarom zou ze ook? Haar kind was in vertrouwde handen. En de vliegreis zelf... wie maakt zich daar tegenwoordig nog druk over?

Het kind moest naar New York. Een uur of wat vliegen met een natte luier en een snelheid van zevenhonderd kilometer per uur over de Atlantische oceaan. Aan de overkant zou paps op het vliegveld zijn spruit overnemen.

'En mocht hij er niet zijn, je kunt nooit weten nietwaar, neemt u het kind dan maar mee naar kantoor en belt u dit nummer op. Dan wordt het afgehaald.'

In 1923 onderging ik mijn eerste luchtdoop. Van Brussel naar Amsterdam. Uit het raampje kijkend zag ik, dat de zeildoeken bekleding van het Fokkertje met grote veiligheidsspelden vastzat. Ik was toen al mondig, maar thuis kreeg ik van vader en moeder een standje van heb-ik-jou-daar. Zo'n onnodige waaghalzerij.

Toevallig zag ik gisteren weer net zo'n grote veiligheidsspeld. Een vrouw droeg een rok met een Schotse ruit. Erop droeg ze als versie^ ring een enorme veiligheidsspeld.

Dat is ook een teken der revolutie van onze tijd. Ik bedoel niet de Schotse rok of de veiligheidsspeld, maar de vliegende zuigeling.

Joanne, mijn oudste kleindochter, belt te pas en te onpas haar grootvader op. Zij kent zijn nummer. Ze weet hoe ze moet draaien. Ze is al acht!

'Hallo opa... je spreekt met Joanne.'

Toen ik een jaar of acht was, kwam bij ons in de straat de eerste telefoon. De hele buurt liep uit om het wonderding in de winkel van de bakker te zien. Als hij moest opbellen, draaide hij eerst aan een soort koffiemolen-slinger. En dan schreeuwde hij zo hard in de hoorn, dat ze hem zonder telefoon ook wel zouden hebben gehoord. Wij jongens hebben eindeloze bomen opgezet; hoe werkt zo'n telefoon eigenlijk? Na rijp beraad kwamen we tot de slotsom: de draad is hol. De bakker schreeuwt in die holle draad. Dit is het grote geheim.

Joanne is in haar soort een echt denkertje. Maar nooit heeft ze geïnformeerd hoe een telefoon nu eigenlijk werkt. Wat ik in mijn jeugd een wonder vond, aanvaardt zij als de doodgewoonste zaak van de wereld.

Af en toe mag ze op zaterdagmiddag mee naar de studio, als opa zijn

10