De Partij

Mei! Je werkte in de afdeling aan de versiering van het gedeelte van de stoet, waarvoor je groep verantwoordelijk was gesteld. Zoveel rode vlaggen, zoveel rode vaantjes, zoveel witte vaantjes, zoveel spandoeken. Leuzen, gedichten, opwekkingen, hele schilderijen. Vrouwen in het wit, vanwege de vrede, vrouwen in het zwart vanwege de oorlog. Mannen in hun werkpak, vanwege de arbeid. Kinderen in bonte jurkjes, vanwege het feest en de toekomst en nog veel meer. Je innerlijke spanning steeg. Dan kwam het feest. Je zou het voor geen goud hardop hebben durven zeggen, maar als je 's avonds de ietwat verlepte rode pulp in een glaasje water had gezet, ging je met branderige voeten en een onvoldaan gevoel slapen. Was het Meifeest surrogaat geweest? Surrogaat van iets, dat je je alleen maar had verbeeld te kunnen bestaan? Van alles is op de Meiviering verdokterd. Wedstrijden met politieke caricaturen, naar Russisch voorbeeld. Ruiters, die de verschillende partijen voorstelden en in het Amsterdamse Stadion om het hardst draafden — natuurlijk wonnen wij — kunst! Bewegingskoren, die ik prachtig vind; spreekkoren, die ik altijd heb gehaat, omdat ik met een anti-Duits complex op de wereld ben gekomen. Maar wat er ook gedaan is, het lijkt me ietwat overdreven te zeggen,, dat al het gedokter succes heeft gehad. Kan het euvel misschien hierin hebben gezeten, dat de Meiviering per saldo de weerspiegeling was van de oude geest der partij? Nadat we echter een beweging van allemaal nuchtere practici waren geworden, roteerden partij en feest in verschillende snelheden. Een invloed ten goede is in de laatste jaren op onze Meivieringen uitgeoefend door de A. J.C. en door het deel van haar activiteit, dat men ״feestcultuur" placht te noemen. Het boekje, dat Koos Vorrink over dit onder werp heeft geschreven, vestigde gaandeweg in de Jeugdbeweging een stijlvolle traditie, die nooit verouderde. En naarmate de meisjes en jongens, die aanraking met deze wereld hadden gevonden, vrouwen en mannen waren geworden, die in de „grote beweging" gingen meespreken en meebeslissen, breidde „de sfeer van de Paasheuvel" zich tot in wijde kringen uit. Op die „feestcultuur" hebben we allemaal op onze beurt wel eens gesmaald, nuchtere practici als we waren, althans dachten te zijn. Maar niemand met een hart in zijn lijf, die zich er op de duur aan kon onttrekken. Zonder dat we het zelf goed wisten, bracht zij ons tot de oorsprong van de beweging terug. Het was op een van die door de A.J.C.

43