Door storm en duisternis

kun je er zeker van zijn, dat iemand plotseling zegt: hé, die vent ken ik, dat is Dirk Poldervaert uit Hilversum; die vent zat toch in Londen ... nou en dan is het maar een kwestie van tijd of de heren weten precies waar je vandaan komt en wie je hierheen heeft gestuurd. In elk geval moet je zo gauw mogelijk uit Hengelo weg. Hoe? Dat weet ik nog niet. Het zal een verschrikkelijk moeilijk karwei worden, want je kunt er zeker van zijn, dat de moffen nu elk muizengaatje bewaken.'

David Cohen, die bij het laatste deel van het gesprek aanwezig was, zei simpel:

'Maak je maar geen zorg, ik breng je wel buiten de stad. Om je de eerlijke waarheid te zeggen, heb ik zin om met je mee te gaan. Ik wil weer eens een tijdje naar het westen.'

'Maar David, hoe denk je dat klaar te spelen?' vroeg Jan van der Kulk.

David keek met een slim gezicht de kring rond. Zijn ogen glinsterden.

'Ik heb dikwijls gedacht', zei hij, 'als ik 's nachts wakker lag te piekeren: stel je nou eens voor, dat de hele stad door de Duitsers hermetisch is afgesloten en dat je er beslist uit moet, wat zou je dan doen? Ik heb in mijn gedachten alle mogelijkheden onderzocht, en tenslotte heb ik een idee gekregen, zo mooi, dat ik gewoon geen geduld meer heb om te wachten.' 'En wat is dat idee...?'

'Laat mij maar gaan, laat mij maar lopen', zong David en zijn ogen glinsterden als zoeklichten.

Hij ging weg en kwam in minder dan vijf minuten weer terug. 'Het is voor elkaar', grijnsde hij.

Hij had met een vrachtrijder, die in dezelfde straat woonde en wiens vaderlandse gezindheid boven elke twijfel verheven was, een afspraak gemaakt. Die vrachtrijder reed elke dag voor een bodedienst heel Twente rond.

'Morgen kunnen we met hem mee', zei David met de glimlach van een sfinx tegen Dirk. 'Hoe dan?'

David wees naar de grond. Hij vond het kennelijk prachtig, dat hij de anderen zo in spanning kon houden.

Maar tenslotte kwam hij met het plan voor de dag. Het was dood-

87