Door storm en duisternis

maakte zich zo kwaad, dat hij het voorwiel nog eens een extra harde schop gaf, alsof hij het bestrafte. Pang, er sprongen twee spaken stuk als protest tegen deze onheuse behandeling. Gijs keek nog dommer dan straks.

Maar ondertussen loerde hij uit de hoeken van zijn ogen af en toe naar de winkel. Wel verdraaid nog aan toe, er stond nu maar één man voor de toonbank, en alleen de jonge Jansen erachter. 'Raar', dacht Gijs weer; zijn fiets was nu een beetje beter berijdbaar geworden. Hij sjouwde er een eindje mee, maar toen was het weer mis. Hij ging weer aan het stuur prutsen. Hij stond nu niet meer voor de winkel, maar er een meter of twintig vandaan. Van dit plekje afkon hij de winkeldeur uitstekend in het oog houden. Het gesprek in de achterkamer scheen maar kort te moeten duren. Na enkele minuten kwamen de twee mannen weer tevoorschijn. Bakker Jansen liep met hen mee. Op het trottoir wees hij hen met veel gezwaai van armen en met een luide stem welke weg ze moesten kiezen, als ze naar Sneek wilden.

'Raar', dacht Gijs weer,' 't lijkt warempel wel, alsof de hele wereld moet horen, dat die mannen alleen maar bij Jansen zijn geweest om naar de weg te vragen.'

Hij nam zijn fiets op de nek en liep in de richting van de bakkerij. 'Zeg Jansen', riep hij sullig, 'als je zo meteen met je rijke klanten klaar bent, misschien kun je mij dan even een tang lenen, dat stuur van me vertikt het recht te blijven zitten.'

'Klanten...' zei Jansen schamper, 'doodgewoon twee Hollanders, die verdwaald waren. Ik heb ze even op weg geholpen.' 'Raar', dacht Gijs weer, 'dat je daarvoor eentje in je achterkamer moet ontvangen.' Maar hij zei niets meer en zijn gezicht stond dommer dan ooit, toen hij onhandig het stuur in orde bracht en weg fietste, hardop mopperend als voorheen op de slechte kwaliteit van zijn tot op de draad versleten oude fietsbanden. Omdat Gijs, zoals de mensen zeiden, een binnenvetter was, zweeg hij in alle talen over de zonderlinge bezoekers van bakker Jansen. Een paar weken later hoorde Gijs, dat Jan Jansen, de lange slungelachtige zoon van de bakker ergens had verteld, dat hij een paar dagen naar het westen zou gaan. Naar Den Haag of Amsterdam, daar kon Gijs niet achter komen. De reis van Jan had iets te maken met nieuw personeel, dat de bakker nodig had.

65