Door storm en duisternis

baar een kistje van het erf naar het huis. Daar ging hij op staan. Inderdaad kierden de gordijnen aan de bovenkant heel weinig. Hij probeerde nu door dat spleetje te loeren. Maar blijkbaar kon hij ook op die manier niet voldoende zien. Hij ging nu weer op de knieën onder de vensterbank liggen, met zijn oor tegen het venster. 'De schavuit probeert iets af te luisteren', dacht Dirk met een schok. 'Dit moet een spion of een verrader zijn.'

Wat moest Dirk doen? Als hij de spion van achteren besprong, zou hij hem wellicht kunnen overmeesteren. Maar daarna? Gijs Veldhuizen met zijn volk zou voor de dag komen. En Dirk wilde nu eenmaal niet gezien worden. De afspraak was immers, dat hij op de schuit verborgen zou blijven. Hij zou te kijk staan als iemand, die zijn woord gebroken en zijn plicht verzaakt had. Hij moest weer denken aan een les, die hem was geleerd, toen hij in Engeland werd getraind voor de taak, die hem in bezet Nederland zou wachten. Wat er ook gebeurde, hou je aan je opdracht en handel als een verstandig mens. Zijn opdracht was in Nederland contactman te zijn voor bepaalde werkzaamheden tussen Londen en het verzet. 'Ik heb de tronie van de spion goed opgenomen', dacht Dirk. 'Als het moet kan ik een nauwkeurige beschrijving van hem geven. Dat zal de beste manier zijn om Gijs Veldhuizen te waarschuwen.' Klaarblijkelijk leverde het luisteren aan het venster de spion weinig nieuws op. Dirk hoorde hem iets in zichzelf brommen. De onbekende richtte zich op. Opnieuw stak hij het flauw verlichte gedeelte van het erf over. Dirk zag hem nu voor de tweede maal duidelijk. Voortaan zou hij hem uit duizenden kunnen herkennen. Daarop verdween de onbekende even geheimzinnig als hij was gekomen. Niet veel later aanvaardde Dirk de terugtocht naar de oude schuit. Het doel, waarvoor hij naar de boerderij was gekomen - namelijk om Lien te ontmoeten - had hij niet bereikt. Maar daartegenover stond, dat hij een spion op het spoor was gekomen. Onderweg zei hij tegen zichzelf:

'Eigenlijk moest je een voldaan gevoel hébben, Dirkie - een spion betrappen, dat is geen kleinigheid. En toch heb ik ergens de smoor in. Waarom? Omdat ik Lien niet heb ontmoet? Welnee. Zeg het maar eerlijk tegen jezelf, Dirkie, je had de schuit nooit moeten verlaten. Je hebt je woord tegenover Willem en Taeke Tuinstra gebroken en daarom alleen heb je een hekel aan jezelf.'

45