Door storm en duisternis

conducteur in de trein was geen beroerde vent, en zeker geen verrader. Hij keek de knaap uit Twente eens aan, en gaf hem toen een kaartje tot Maastricht. Hij legde hem precies uit, waar hij moest overstappen en tenslotte zei hij: 'En als je nou in Maastricht bent, dan vraagje maar verder.' De knaap kwam met zijn onnozelheid in Maastricht en toen zei iemand, dat hij om naar Londen te komen in zuidelijke richting langs een landweggetje moest lopen. Dat deed hij. En zo is de slome slimmeling door België en Frankrijk en Spanje gewandeld. Daar hebben ze hem op een vliegtuig gezet en zo kwam hij hier in Londen.'

'Niet te geloven', zei Dirk, 'waar sommige mensen hun leven mee verspelen, dat volbrengen anderen alsof het een wissewasje is.' 'Het mooiste komt nog', zei de man, 'toen de knaap bij de Koningin was geweest, kwam hij hier weer in de kamer terug. 'Hoe vond je het?' vroeg ik hem, en hij zei glashard: 'Niks an hoor. Bij mijn vader en moeder thuis hebben we mooiere meubels dan er hier staan en de Koningin had niet eens zo'n appel in haar hand.' Hij bedoelde de rijksappel, waarmee Hare Majesteit wel eens op ouderwetse schilderijen staat afgebeeld.'

Zo pratend stelde de vriendelijke man hen volkomen op hun gemak. Toen ze eindelijk tot de grote ruime kamer werden toegelaten, voelden ze geen ziertje zenuwachtigheid meer.

Het eerste wat Dirk dacht, toen hij Koningin Wilhelmina zag, was: 'Gunst, ze lijkt op mijn moeder.' Later hoorde hij van Willem en David, dat die precies hetzelfde hadden gedacht. Het onderhoud duurde heel lang, maar de tijd vloog om. De jongens moesten praten. Koningin Wilhelmina luisterde zeer aandachtig. Af en toe stelde ze een vraag, waardoor de jongens enkele bijzonderheden nader konden toelichten. Wat hen met grote bewondering vervulde was, dat de Koningin zo nauwkeurig op de hoogte bleek van alles wat er in Nederland gebeurde. Toen ze laat in de middag weer op straat stonden, zei Willem: 'We hebben, toen we nog ginder in Nederland waren, wel eens tegen elkaar gezegd: daar in Londen begrijpen ze er niks van. Maar nou ik met Hare Majesteit heb mogen spreken, zal ik dat nooit meer zeggen. Wat een vrouw.'

David vooral was diep onder de indruk. De Koningin had hem gevraagd, of hij nog wel eens wat van zijn familie hoorde. Toen hij had

104