Als de dag van gisteren ...

Terwijl op straat de verwarring toeneemt, komt Roossie bij. Wezenloos zit ze op de stenen. Totdat iemand tegen haar zegt, dat er nog drie mensen in het brandende huis. zijn. De verhalen van de buren lopen niet uiteen over wat er toen verder gebeurt. Roossie staat van de keien op. Met haar armen wijd uitgestrekt, het hoofd een beetje achterover, en met starende ogen, gaat ze op het brandende huis toe. Zeggen de mensen:

'De brand gaf veel warmte, maar we kregen het gevoel alsof het opeens vreselijk koud werd.'

Niemand durft Roossie tegenhouden. Ze gaat het brandende huis binnen. Wat binnen gebeurt weet niemand. Maar na enkele minuten komt ze weer te voorschijn. Ze draagt kleine Arie in haar armen, en Aaltje loopt, half hangend over Roossie's rechterschouder naast haar, en Aaltje trekt Gerrit mee. Zeggen de mensen:

'Is het geen mirakel. Als we het niet zelf hadden gezien, met deze twee ogen, zouden we het niet geloven.'

Omdat die Joodse moeders de werkelijkheid slechts in felle ongebroken kleuren konden zien, waren ze levensgevaarlijk ziek wanneer de moeders elders in de stad zich vandaag alleen maar niet zo erg lekker voelden. Wanneer de man van de wetenschap geen uitkomst wist, zochten en vonden ze troost bij Roossie, de zieneres. In de armoe van de vervallen buurt droomden ze gedetailleerd van de ongehoorde rijkdommen, die ze onder hun familieleden zouden verdelen als de weeskinderen die de lootjes uit de trommel halen, maar wilden zorgen, dat zij de honderdduizend wonnen. Voor die vale samenleving was de honderdduizend de vervulling van 'het sprookjeEr bestaat maar één sprookje: Je doet niets en je krijgt als beloning zoveel mogelijk.

41