Als de dag van gisteren ...

ook wel eens heimwee naar mijn vader en moeder. Niet, dat ik naar Zuid Afrika terug zou willen, nooit! Kijk, hoe zal ik het U uitleggen, ik schiet met die stengun omdat ik naar een wereld verlang, waarin ik het wapen kan wegsmijten. We hebben een gevaarlijke plek voor onze kibboets gevraagd, omdat we er een rustige plek van willen maken, het is allemaal erg moeilijk uit te leggen... erg verscheurd om het zo eens te zeggen, maar we voelen, dat het moet en daarom doen we het.' 'Je ouders zijn niet zo jong meer, denk ik ?' 'Nee, voor hen zou het hier nu nog te onrustig zijn, maar als er vrede is, laat ik ze komen en dan zullen ze in mijn kibboets wonen.'

'Vind je het nou pleizierig om onderwijs te geven in het gebruik van vuurwapens?'

Ze geeft geen antwoord, maar haalt een van de meisjes uit de troep voor het front. Op de gebruinde arm van het kind staat in blauwe inkt een nummer getatoueerd. Het merkteken van Ausschwitz. Het nummer van het stuk Jodenvee, dat in de gaskamer had moeten sterven; toen was 't meisje amper vijfjaar oud. De korporaalse zegt:

'Dat komt nooit meer terug. Dat mag niet. Nooit meer.' Voordat ze het meisje met de getatoueerde arm in de rij terug laat gaan aait de korporaalse even beschermend en voorzichtig over de plek waar het blauwe nummer van Ausschwitz door de huid schemert. Alsof ze een kind streelt...

Alsof ze een kind streelt...

Sneller dan de snelste raket ijlt de menselijke gedachte door de ruimte. Ik zie het gebaar waarmee de korporaalse in Israël de

249