Als de dag van gisteren ...

heldendom een tikje aanstellerig te vinden. Meisjes, in haar puberteit geplaatst in buitengewone omstandigheden... het zou een wonder zijn als deze kinderen niet geëxalteerd deden. Ze heeft lieve ogen, waarin kleine speelse vuurtjes glimmen. Wie haar aanziet begrijpt zonder veel uitleg, dat zij aan elke vinger tien aanbidders heeft.

Maar ze draagt een grote verantwoordelijkheid, vertelt ze. Ze is zoiets als korporaalse over een groepje meisjes, dat voor haar in het gelid staat aangetreden. Vrouwelijke soldaten. Potige jonge vrouwen. Met die meisjes zal ze over een jaar of wat samen leven in hun eigen kibboets. Dorpsgenoten. Buurvrouwen. De mannen zullen op het veld werken, de vrouwen passen op het dorp. Ze zullen voor de deur van het kinderhuis staan te keuvelen, een van de kleintjes heeft last van de tandjes en een ander schreeuwt het uit van de buikpijn, en de dokter heeft gezegd, dat de voeding veranderd moet worden, maar reden om ongerust te zijn is er niet, God zij gedankt en geloofd. Dat is de toekomst.

Nu legt zij haar toekomstige dorpsgenoten uit hoe een stengun werkt, kijk, zo haal je de loop los, en pas op voor de vettigheid, die er altijd aan zit, want anders zouden de patronen blijven steken, en die pal moet goed vastgezet worden, en zo is het ding klaar om er mee te schieten. Ik vraag:

'Waar zijn je ouders ?' 'In Zuid Afrika.'

'Hoe vinden ze het, dat je hier bent?' 'Ze zijn trots op me.' 'Hoe weet je dat?'

'Ze schrijven het in elke brief. Ze verlangen erg naar me. Ik heb

248