Als de dag van gisteren ...

militaire training ontvangen. Duur: twee en een halfjaar, voor jongens, twee jaar voor meisjes.

Dit land is immers door vijanden omgeven. Ook de meisjes weten wat hun te wachten staat als de kaartvegers van Ibn Saoud en Nasser over de grens komen. De jongelui, die vooraf besluiten, dat ze samen een kibboets zullen vormen als hun militaire oefentijd voorbij is, blijven de gehele diensttijd bij elkaar. Zij vormen een lotsgemeenschap, voordat de kibboets er is. In hun diensttijd ontvangen ze landbouwonderwijs. Het zijn prachtige, uit de kluiten gegroeide jonge mensen. Twee en een halfjaar diensttijd, daar is nog nooit iemand mager of bleek van geworden. Zoals dat met gezonde mensen gaat, worden ze verliefd. Op elkaar of op jongelui van een andere kibboets-in-wording. Uitstekend. Soms trouwen ze. Nog beter. En altijd zijn ze samen in militaire dienst. Leren ze schieten, patrouille lopen, kortom alles wat een goede soldaat moet weten. Straks wonen ze in hun eigen kibboets. Kunnen de vrouwen huis en kroost verdedigen, als de nood aan de man mocht komen.

In dat kamp loopt een jong deerntje rond. Negentien jaar. Ze komt uit Zuid Afrika. Overtuigde Zioniste. In de Unie studeerde ze medicijnen. Wat haar persoonlijke veiligheid betreft, had ze daar heus niet weg hoeven te gaan. Maar Israël trok met duizend banden. Nu leert ze schapenteelt. Als haar militaire diensttijd om is, gaat ze in een kibboets wonen, ergens aan de grens.

'Wij hebben om een gevaarlijke plek gevraagd.' 'En krijg jullie die?' 'We hopen het'.

Eerlijk gezegd bespeur ik bij mijzelf de neiging dit vragen om

247