Als de dag van gisteren ...

vakantie. En tegelijkertijd hebben ze een militaire opdracht . Ze leggen in hun wijze van optreden een koelbloedige onverschrokkenheid aan de dag, die bij hun hele wezen behoort. Ze zoeken iets in de auto's. Ze smijten hun wapens overhoop, rukken aan de patroonbanden, gooien met revolvers. Als ze verder willen gaan, blijkt een motor niet op gang te willen komen. Een knaap van 1.90 meter minstens, schroeft het luchtfilter los. Uit de jeep haalt hij een fluitketel zonder fluit. Die blijkt benzine te bevatten. Daarvan mikt hij een scheut in de carburator. Zie zo, de motor loopt weer. De fluitketel nog voor driekwart vol met benzine wordt op het plankje naast de chauffeur gezet. Die zit ondertussen sigaretjes te roken. Als ik hem probeer duidelijk te maken, dat hij levensgevaarlijke dingen doet, grijnst de chauffeur. Alle jongens en alle meisjes grijnzen. Dan rijden ze verder. Richting Gaza. De jongens hebben de gestalte en de onverschrokkenheid van pioniers in een vijandige omgeving. De meisjes hebben iets in hun wezen van de 'covered wagon women', zoals de Wild West films ons die voor ogen voeren. De jeugd van de Joodse Renaissance.

Ze mogen groter van gestalte zijn dan hun verre, verre bloedverwanten, die de heldenstrijd van het ghetto in Warschau streden, maar deze forse knapen en meisjes aan de Dode Zee:, zijn zo oud als Israël zelf. Ze hebben zich van het ghetto bevrijd en zijn weer zichzelf geworden. Hoort Israël...!

Een paar dagen later zie ik honderden van zulke jongelui in een kamp, waar geselecteerde leden van de jeugdorganisaties hun

246