Als de dag van gisteren ...

Alle juffrouwen in de war. De hoofdjuffrouw helemaal ondersteboven. Ze zoeken overal in de school. Zegt de directrice tactloos: 'Ik geloof, dat Uw man ze heeft afgehaald.' 'Mijn man, god behoede en beware me voor de zonde, mijn man is al een halfjaar dood. Ik ben een arme weduwvrouw. En wat bent U ? Directrice ? Hoofdjuffrouw, maak me niet aan 't lachen. Weet je wat jullie hier zijn: een stel stomme broeken-open-dicht-makers. Dat noemt zich onderwijzeres ? Waar zijn mijn kinderen. Waar is mijn Jacoppie? Waar is mijn Rosalietje?' Vervolgens krijgt ze een zenuwtoeval met lang aangehouden gillen die de halve buurt naar de school lokt. De ijselijkste verhalen gaan in de menigte van mond tot mond. Alsof moord, doodslag en kinderroof de gewoonste dingen zijn. Het gerucht sluipt langs de straten naar de honderden kamertjes in de buurt.

'Weet je 't al. Ze hebben twee kinderen uit de Sophie Rosenthal gestolen?'

'De politie is al gewaarschuwd.' 'Ze dreggen in de Markengracht.'

'Nebbisj zo'n arme weduwvrouw. Eerst haar man en nou haar twee kinderen. Dat is geen ongeluk, maar een vloek.' In de hele buurt worden vensters opengeschoven. Een, twee en drie hoog komen mensen over de vensterbank hangen. Uitkijken in de verte of ze de kinderen zien aankomen. 'Die kinderen, zó klein en nou al vermoord, nebbisj.' Onderwijl wrijft tante Braggie met heilige overgave de poten van haar tafel. Ome Jopie zit te een en twintigen. De twee gestolen, verdronken, vermoorde kinderen spelen zoet in de keuken:

21