Als de dag van gisteren ...

'Als ik in mijn woning bezig ben, kan ik mijn Issie en mijn Bennie niet om me heen hebben. Laat ze maar zolang mogelijk op 't kakschooltje blijven.'

Tegen zessen laat ome Jopie de speelkaarten in de steek. Hij gaat zijn twee kinderen van de bewaarschool halen. Dat is zijn vaste karwei.

Op een dag heeft ome Jopie bij het een en twintigen verloren. In gedachten is hij bezig een probleem uit dat niet zo ingewikkelde kaartspel op te lossen, terwijl hij naar de Sophie Rosenthal sloft. En laat nou de golewacher niet zijn eigen Issie en Bennie, maar twee verkeerde kinderen mee naar huis nemen. Hij merkt het niet eens. Aan elke hand een vreemd wurm sjokt hij naar huis. Hij helpt de vreemde kinderen de trap op. Zegt tegen tante Braggie, die in de voorkamer in aanbidding verzonken voor haar mahoniehouten glimmende afgoden ligt: 'Hier zijn de kinderen. Waar moet ik ze laten ?' Zegt tante zonder van haar gebed op te kijken: 'Laat ze maar zolang in de keuken spelen. Er staat nog niks op het vierpits, dus kwaad met vuur kan het niet.' Duwt ome Jopie de kinderen de keuken in. 'Ga maar zo lang spelen.'

En hij weer gauw terug naar zijn kaartvrienden in de Bisschop. De twee kinderen, arme schapen van een jaar of drie, vier hoogstens, gaan in de vreemde keuken spelen. Tante Braggie zwoegt devoot in de voorkamer.

Als de echte moeder van de verkeerde kinderen aan de Sophie Rosenthal komt om haar wurmen te halen, zijn die daar natuurlijk niet.

'Waar zijn mijn kinderen? Waar is mijn Jacoppie? En waar is mijn Rosalietje?'

20