Als de dag van gisteren ...

de ze een of andere officier, die zich met deze patiënten bezig hield. Ze zou hem dadelijk bellen, en dan moest ik een kwartiertje later die man weer bellen en haar naam maar noemen. 'Wat een vrouw,' zuchtte Ben, 'zo iemand had in zaken moeten gaan. Wie met haar getrouwd is, kan miljonnair worden... Die vrouw praat niet, die doet.'

Toen hij een half uur later mijn kantoor verliet, zei hij, dat hij Ellen een engel vond. Een engel van goud en diamant. Want de officier had me gezegd, dat hij het geval persoonlijk zou gaan onderzoeken.

Sidney behoefde niet voor de krijgsraad te verschijnen. Ook zonder de inmenging van Ellen en die hoofdofficier zou hij naar een rusthuis zijn gezonden. Geen krijgsraad immers kon blind zijn voor Sidney's overspannen geest. Maar het schijnt dat zijn zaak sneller werd behandeld. Connecties en relaties, zei Ben. Het herstel van de jongen bleek langer te duren dan de artsen hadden verwacht. Sidney deed er meer dan een halfjaar over, voordat hij weer redelijk kon denken en reageren. Toen beslisten de dokters, dat hij voortaan beter op de grond kon blijven. Ergens in het hoge Noorden van Schotland werd hij gestation-neerd.

De eerste keer, dat Sidney in zijn nieuwe bestemming, een langdurig verlof kreeg, viel juist in de tijd, dat Montgomery bij El Alamein de Duitsers de genadeslag in Noord Afrika had gegeven. De invasie van Italië scheen nabij.

Jankele had me opgebeld en gevraagd of ik zin had een van de avonden in de week van Sidney's verlof, mee te gaan naar een toneelstuk. In Commercial Road's Grand Palais, een Yiddish stuk. Het heette 'De Koning van Lampedusa.' Ben en zijn vrouw gingen ook mee. En natuurlijk Sidney.

226