Als de dag van gisteren ...

je verhaal over zo'n luchtaanval en nu weer tranen, die oorlog is jou op je zenuwen gaan zitten.'

De afwas moest nog gedaan worden, toen de sirenes voor het luchtalarm loeiden.

De schuilkelder in de Underground leek op het eerste gezicht op alle andere ondergrondse schuilgelegenheden, die in allerijl in Londen waren ingericht.

Bij nadere beschouwing was er echter een merkwaardig verschil tussen de schuilkelders in de stad en die in het East End. Het was vrijdagavond en de Sabbath was al ingegaan. Op het perron hing een sfeer van gezellige huiselijkheid. Alsof er een grote picnic aan de gang was. De mensen zaten in een grote ellips bij elkander. Op krukjes, op stoelen, op geïmproviseerde schragen. Niemand zat op de grond. Jonge meisjes gingen met een blad vol theekopjes rond. Iemand gaf een schotel met stukken koek verder.

Het gerucht van de nachtelijke luchtoorlog drong tot deze diepte niet door. Het gedreun van de treinen, die langs de perrons daverden, stoorde de mensen nauwelijks. ⁴Wat een visite,' zei een goedmoedig vrouwtje, 'zoveel mensen heb ik op vrijdagavond nog nooit aan tafel gehad. Wilt U wel geloven, dat het in de shelter veel gezelliger is dan thuis.' Het werd een van de vreemdste vrijdagavonden, die ik ooit heb beleefd. Een familiebijeenkomst van honderden verwanten. Af en toe kwam een 'warden' in de grote kring. 'Even een kopje thee halen en een chocolaatje eten.' 'Hoe is het buiten?'

'Kalm vanavond... ze vliegen wel over, maar ze hebben in het East End nog nietslaten vallen.'

Tegen elf uur kwam Ellen Wilkinson een kijkje nemen. Ellen

223