Als de dag van gisteren ...

Op een dag vroeg Jankele me of ik zin had de volgende vrijdagavond naar het East End te komen. Naar Goulstonestreet. Daar woonde hij. Ik moest maar vragen naar Ben Shapiro, de bontwerker. Zo heette zijn kostbaas. 'Hoe laat, of liever hoe vroeg, zal ik komen?' 'We beginnen om zes uur te eten. Dan kunnen we op ons gemak praten, voordat het signaal van het luchtalarm gaat.' In die tijd kwam de Luftwaffe prompt elke avond om half negen. Ben Shapiro, de bontwerker, bewoonde twee ineenlopende voorkamers in een bakbeest van een stenen gebouw, waar op elk portaal de kleffe lucht hing van goor wasgoed en grote gezinnen. Kinderen had Ben niet. Zijn vrouw werkte mee in de bontwerkerij. Eén kamer was slaapkamer en werkplaats tegelijk. Slaapkamer voor Ben en zijn vrouw, werkplaats voor Ben en Jankele. De andere kamer was woonkamer en slaapkamer. Woonkamer voor Ben, zijn vrouw en Jankele; en achter het gordijn stond een divan, daar sliep Jankele. Dan was er nog een ondiepe kast. Dat was de keuken. Op het portaal was het toilet voor de hele verdieping.

Behalve die drie en ik, zat ook Sidney aan tafel. De boordschutter in zijn grijze uniform. Hij had verlof. Ik moest kennis met hem maken. Ter ere van die kwieke held was de maaltijd aangericht. Nou, sir, had Jankele overdreven, toen hij zei, dat Sidney een opmerkelijke jongen was? Welnee. Je behoefde Sidney maar aan te kijken; die scherpe lijnen langs zijn mond, en die rimpel boven zijn wenkbrauwen. Een jongen van nog geen vijf en twintig jaar, en nu al zo een ernstig gezicht. Maar dat komt ervan, als je elke nacht met de dood als metgezel door het luchtruim suist. We aten lang voordat de Sabbath inviel. De oorlogsomstandigheden veroorloofden trouwens

218