Als de dag van gisteren ...

'Zolang mijn Sidney in de R.A.F. is,' antwoordde hij, 'blijf ik hier. Als hij met verlof komt, moet die jongen een thuiskomst hebben.'

Sidney was zijn tweede zoon. De jongste. Boordschutter bij de luchtmacht. Jankele liet me een foto van hem zien. Een donkerharige lachende knaap, de vliegersmuts schuin op het hoofd. 'Sidney vliegt zware bommenwerpers, de zwaarste, die er zijn. Natuurlijk mag hij me niet vertellen wair ze bombarderen, maar ik begrijp het wel. Hij vecht ook tegen Amalek, de beste zoon van Amalek is een slager, gezegend zal Sidney zijn.' 'Boordschutter is een inspannende post,' zei ik. 'De belangrijkste, die er bij is, ja, de belangrijkste. De piloot vliegt zijn koers, dat heeft zo'n man geleerd en hij doet het precies, zoals het hem is voorgezegd. En de marconist is, laat ik maar zeggen, telegrafist op een vliegend postkantoor. Maar de boordschutter... de boordschutter, dat is de vechter. Als ze Duitse jagers boven zich krijgen, moet de boordschutter proberen die naar omlaag te schieten. Zonder goede boordschutter zijn vliegtuig en bemanning reddeloos verloren. Mijn Sidney is zo goed. Er zijn piloten, die alleen met hém willen vliegen en dat zijn geen Joden. Gezegend zal Sidney zijn.' 'Gezegend zullen alle mannen van de R.A.F. zijn, de Joden en de Christenen.'

'U hebt gelijk,' zei Jankele bedachtzaam, 'ik denk alleen aan mijn Sidney. Egoïst, dat ik ben.' En op dezelfde toon herhaalde hij:

'Gezegend zullen alle mannen van de R.A.F. zijn, de Joden en de Christenen, amen.'

217