Als de dag van gisteren ...

Vertelt ze aan haar buren:

'Eén keer in de week wordt al 't schut gezeept, helemaal afgenomen met warm water. Eén keer in de maand wordt al 't schut gewreven.' Zeggen de mensen:

'Ze is watje noemt overdreven zindelijk.' En dan voegen ze er aan toe:

'Maar waar dat mens de tijd vandaan haalt ? Ik weet het niet. Ik geloof dat ze 's nachts ook werkt.'

Iedereen in de buurt weet, dat ome Jopie te lamenadig is om een stuk droog brood te verdienen. Al drinkt hij als regel matig, hij drinkt regelmatig. Werkelijk verslaafd is hij aan een infantiel kaartspelletje, dat een en twintigen heet. Mooi weer of slecht weer, sneeuw of hittegolf, elke ochtend om half tien slentert ome Jopie naar 'de Bisschop' op de hoek van het Markenplein. Daar blijft hij een en twintigen tot hij honger krijgt. Tante Braggie verdient de kost. Ze staat met een kar fruit. Maar waar stopt ze Bennie en Issie ? Daarvoor zorgt de Sophie Rosenthal.

Iedere moeder is vrij haar kinderen van school te halen, wanneer het haar goeddunkt, 's Winters, als de koopvrouwtjes hun karretje vroeg naar de loods van Simon Abrams rijden, is het schooltje om vier uur bijna geheel leeg. Issie en Bennie zijn echter altijd de laatste kinderen, die worden afgehaald. Als tante Braggie haar karretje heeft weggebracht, moet ze immers eerst nog haar huishouding doen. Poetsen, boenen, dweilen, schrobben, wrijven. Koken doet ze nauwelijks. Eén keer in de week, op vrijdagavond, soep van gepelde garst en hartlapjes, dat is voor haar doen al een hele prestatie. Zegt tante Braggie:

19