Als de dag van gisteren ...

Commercial Road, door Wentworthstreet. De hele wijk was uitgelopen om het mirakel te aanschouwen. Joden liepen rechtop; en in het gelid. Met geweren; en machinegeweren waren er ook bij. Joodse soldaten met het schild van David op de mouw. En bevelen in het Hebreeuws. Een Joods Legioen voor de zaak van Engeland en Eretz, voor de goede zaak. Zijn oudste had zich toen aangemeld.

Harry was in Palestina blijven wonen. Hij was getrouwd en hij had vier kinderen. Voorman of chef in een of ander bedrijf, waar ze machines in elkaar zetten en moeilijke reparaties uitvoerden. Een halve ingenieur was Harry eigenlijk geworden. Toen hij -laat 's kijken, dat is al meer dan tien jaar geleden - een keer met zijn vrouw in Londen zijn oude vader Jankele kwam opzoeken, herkende die hem aanvankelijk niet eens. Zo'n boom van een man was het geworden. Armen ais ijzer. En een verstand, een halve ingenieur, geen farthing overdrijving, sir. En nu had Harry wéér dienst genomen. Tenminste dat had hij hem geschreven, maar erg duidelijk was het Jankele niet. Als hij het goed begreep, kwam het hierop neer, dat de Engelsen in Noord Afrika technische soldaten nodig hadden, die tegen het klimaat bestand waren en de landstreek zonder kaart in pikdonkere nacht kenden als de binnenkant van hun broekzak. Special units, sir. Engels en niet-Engels, tegelijkertijd. Een beetje zonderling zoiets, maar gewone mensen hebben van zulke dingen geen verstand. 'Harry vecht tegen de zonen van Amalek.' Jankele kon soms hoogdravende Bijbelse zinswendingen gebruiken.

'Waarom ga je niet naar Eretz?' vroeg ik, 'je kunt er een kalme oude dag hebben. Geen bommen, zoals hier.'

216