Als de dag van gisteren ...

'Hoe is hij nu?' vroeg ik, toch menselijk begaan met het lot van iemand, die een zekere dood wachtte.

'Vrij kalm,' antwoordde Zephyr. 'Hij heeft me een hand gegeven en gezegd, dat ik ten slotte mijn plicht moest doen, zoals hij de zijne. En voor de rest: hij heeft me bekend, dat hij van het eerste ogenblik, dat hij me gezien had, wist, dat ik zijn dood in mijn ogen had.'

'Nervositeit van het eerste verhoor,' zei ik een beetje schamper. 'Pardon,' zei Zephyr, 'hij had me al gezien vóór dat hij voor het eerste verhoor bij me moest komen. Het schijnt, dat een collega van kantoor hem een middag naar onze club heeft meegenomen om samen een hapje te eten. Toen heeft hij mij zien zitten. Wie ik was wist hij niet, maar ik moet hem bij die gelegenheid hebben aangekeken... nou ja, zoals je mensen aankijkt zonder hen eigenlijk te zien. En in dat ene ogenblik wist hij, zegt hij zelf, dat ik hem naar de galg zou sturen... gek idee zoiets.'

Toen generaal Eisenhower met zijn mannen en machines van Engeland naar het vasteland van Europa overstak, werd Zephyr met een bijzondere opdracht aan een speciale dienst toegevoegd. Hij zou verhoren moeten afnemen van krijgsgevangenen, die niet wilden getuigen. Lichamelijk geweld mocht niet worden gebruikt. De omstandigheden hebben er toe geleid, dat Zephyr bijna uitsluitend gevangen S.S.-officieren te behandelen kreeg. Geüniformde schoften, die oorlogsmisdaden op hun geweten hadden. Kerels veelal, zo brutaal als de beul. Hautain, grof, en geladen met de Herrenvolkse minachting voor Britten en Amerikanen. Ik was in die dagen oorlogscorrespondent en ik heb van vele kanten de wonderlijkste verhalen gehoord over de miraculeuze wijze, waarop Zephyr zulke S.S.-

208