Als de dag van gisteren ...

met de eerste de beste trein zou vertrekken en nooit, nooit meer spionnage-werk zou doen. Wel, om het verhaal kort te maken: ik liet me vermurwen. Zij vertrok.

Mijn verlof was ten einde. Ik ging terug naar mijn sector aan het front. De dagelijkse processie van spionnen begon weer. Het vuurpeleton had het druk. En laat nou op zekere dag een vrouw voor me gebracht worden, die men achter de linie had gepakt, terwijl ze bezig was soldaten uit te horen over de aard en omvang van troepenbewegingen. Geen twijfel mogelijk, een spionne. Het was de vrouw uit het hotelletje, de charmante, aardige vrouw, die zich had uitgegeven voor een Franfaise uit de Vendée, maar die een Duitse was. Mijn ondergeschikten hadden haar al ondervraagd, maar ze had met grote beslistheid ontkend, dat ze Duitse was. Nee, ze was Franse. Omdat mijn mensen niet zo zeker van hun zaak waren, hadden ze besloten haar bij mij te brengen. Ik moest dan maar beslissen, ik, de chef!

Zodra de vrouw mij zag, veranderde haar houding van uitdagende ontkenning. Ze werd lijkbleek. Toen zei ze tegen me: 'Das Spiel ist aus...'

Het spel was uit. Ze bad niet om genade. Ze smeekte niet om een laatste kans. Ze had verloren en ze wist het. De rest kan je er zelf wel bij denken. Maar wanneer ik nu, twintig jaar later, 's nachts alleen in een slaapkamer ben, dan zie ik haar donkere ogen weer voor me en dan martel ik mezelf met de vraag, waarop ik geen antwoord weet: waarom ben ik, Zephyr da Costa, veroordeeld om schuldig te zijn aan de dood van de liefste vrouw, die ik heb gekend? En dan bespringt me de gruwelijke angst, dat dit niet de laatste beproeving is, die mij in mijn leven zal zijn toebedeeld.'

196