Als de dag van gisteren ...

Toen de bewegingsoorlog in Frankrijk was vastgelopen en de Duitsers tegenover de geallieerden in de loopgraven waren gedoken, wemelde het op het front van spionnen. Goedkoop spionnage-werk meestal. Verkenning van kleine troepenbewegingen. Inlichtingen over wapens, destemming onder depoilus. Kleingoed, maar lastig. Of Zephyr zin had verantwoordelijk te worden voor de bestrijding der spionnage op een zeker deel van het front? Voordat hij kon antwoorden, zei de chef tegen hem: 'Verschillende mensen, die wij deze post hebben aangeboden, hebben geweigerd. De spionnen, die worden gepakt, komen voor een veldrechtbank. Kort recht, en executie onmiddellijk ter plaatse. Het beroerde is, dat de Duitsers bij voorkeur vrouwen voor dat werk gebruiken. Het schijnt erg moeilijk te zijn vrouwen ter dood te veroordelen, de meeste mannen durven zoiets niet. Wat denk jij er van?' Toen kon Zephyr geen 'neen' zeggen.

Elke keer, wanneer hij mij later voorvallen uit die periode vertelde, noemde hij het: 'de grootste rot-tijd' in zijn leven. Hoe groot het aantal vrouwelijke spionnen was, dat hij ving, wist hij niet, maar haar getal moet tegen de veertig lopen, dacht hij. De meeste bijzonderheden was hij trouwens vergeten, ofschoon hij, zoals mij herhaaldelijk gebleken is, een merkwaardig goed geheugen bezit juist voor details. Maar hij gaf me ook de verklaring voor de vergeetachtigheid, zodra die periode onderwerp van ons gesprek werd. Eén bijzonder voorval uit die tijd herinnerde hij zich zo duidelijk, dat het de herinnering aan alle andere gebeurtenissen eenvoudig weg gedrongen had. Ik geloof, dat ik dit bijzondere voorval het best kan verhalen door het zoveel mogelijk in Zephyr's eigen woorden verder te vertellen: 'Ik was na een paar maanden zo volkomen over m'n toeren, dat

194