Als de dag van gisteren ...

'Ik moest me bedwingen - m'n nagels in de palm van mijn hand drukken, mijn boventanden in mijn onderlip priemen, anders had ik het daar midden op die hei zo op mijn zenuwen gekregen, dat ik ging gillen. Maar dat gevoel duurde maar eventjes. Ik dacht: 'wat zullen ze in Parijs lachen, als ze horen, dat ik me zo makkelijk heb laten pakken' en meteen was de angst voorbij. Dat wil zeggen: ik was nog wel bang, maar hoe zal ik het je uitleggen? - het was net alsof ik in twee stukken was gevallen. Eén stuk was doodsbang, maar niemand kon dat stuk zien, behalve ik en het andere stuk van mij liep en hoorde en zag en bewoog alsof het een volkomen normaal mens was. Ik dook omlaag, totdat de lijn van mannen ongeveer met mij op gelijke hoogte was, en toen de vent, die het dichtst bij mij was, de andere kant uitkeek, stond ik op, schreeuwde iets naar hem in het Duits en wees voor me uit. Ik probeerde niet de indruk te wekken, dat ik bij de jagers behoorde, nee... ik wist beslist zeker, dat ik een van hen was... krankzinnig zoiets eigenlijk. En het krankzinnigste was, dat die kerels zelf blijkbaar ook geen seconde twijfelden of ik hoorde er bij. Enfin, zo hebben we zeker een uur lang in een lange tirailleurlinie over de hei lopen zoeken... naar mij. Toen schreeuwden ze tegen elkander, dat de verdammte Spitzel niet te vinden was en dat ze maar terug moesten gaan. Ik ben een beetje achter gebleven en later heb ik het paadje over de grens gevonden.' |

In Parijs waren ze over zijn werk in Berlijn best te spreken. Maar het was duidelijk, dat hij niet opnieuw naar Duitsland kon worden gestuurd. Hij beweert, dat hij het wel heeft aangeboden (en ik denk, dat hij zoiets inderdaad heeft voorgesteld), maar zijn chefs wilden geen risico nemen. Ze hadden een ander plannetje met hem.

193