Als de dag van gisteren ...

Toen we later op de dag in een cafétje ons kopje thee dronken, vroeg Zepyhr me:

'En... hoe vondje het... die chimpansee bedoel ik.' Zonder dat ik het zelf wilde, klonk mijn stem ernstig, toen ik hem antwoordde:

'Weet je wel... dat jij in de Middeleeuwen zou zijn verbrand... ze zouden gezegd hebben, dat je door de duivel bezeten bent.' En hij zei, volmaakt ernstig (of misschien was die toon maar een voorwendsel, dat weet ik niet):

'Wie zegt jou, dat ze me in de Middeleeuwen niet verbrand hebben?'

'Flauwe kul,' weerde ik een gevoel af, dat ik als het net van een visser over me heen voelde vallen, 'flauwe kul... wat is je eerlijke verklaring?'

'Ik heb wel eens gedacht,' begon hij aarzelend, 'dat het een kwestie van reuk is... van lichaamsgeur zal ik maar zeggen. Wanneer iemand niet van beesten houdt, ruikt hij anders dan wanneer hij gék op dieren is. Een hond ruikt of iemand bang voor hem is, en dan wordt zo'n beest vals...' En plotseling tot een ander onderwerp overgaande, zei hij: 'Een hond is een religieus beest... z'n baas is zijn god. Die kastijdt hem, maar het dier weet niet beter of het pak slaag is goed voor hem. Hoe harder het lot van een hond, hoe meer het beest aan zijn baas gehecht is. Als zo'n beest goed gedresseerd is, duldt hij geen andere goden naast zich dan alleen zijn eigen baas. Dan wordt zo'n hond monotheïst; hij voelt zich de uitverkoren hond. En zijn neus is zijn religieus zintuig.'

'Je bent stapelgek,' stelde ik de diagnose, 'alleen voor dat soort verhaaltjes zouden ze je vroeger al op de brandstapel hebben gezet... en bovendien, als ik het me goed herinner is die theorie

189