Als de dag van gisteren ...

geen ander woord dan de term 'griezelig'om aan te geven welke indruk het op mijn huisgenoten en mezelf maakte, wanneer Zephyr, wat wij noemden, 'met de poes sprak'. De meeste mensen aaien een kat en zeggen een paar lieve woordjes. Zephyr niet! Wanneer hij het hek van de tuin openmaakte, sprong de poes het huis uit; het beest rende hem tegemoet. En miauwen, miauwen, alsof het stomme dier hem alles moest vertellen wat er was gebeurd, sinds hij de laatste keer op visite was. Dan ging Zephyr op zijn hurken zitten en begon (ik kan het niet anders zeggen) 'terug te praten'. Allemaal rare onsamenhangende geluidjes. En de poes luisteren en daarna weer terugmiauwen. Krankzinnig om het te zien en te horen. In die tijd hield ik ook een paar kippen. Een van die beesten scheen bij Zephyr zeer in de pas te staan, en hij bij haar. Hij noemde die kip: Saartje. Nu vind ik een kip het stomste, wreedste en ongezelligste dier op aarde; alleen geschikt om eieren te leggen en om later opgegeten te worden. Saartje was op geen enkele wijze een uitzondering. Behalve wanneer Zephyr op bezoek kwam. Dan kwam ze naar het kippengaas, zo dicht mogelijk bij hem ...en begon te praten. Alle rare kippengeluidjes, en zonder onderbreking. Dan ging Zephyr weer op zijn hurken zitten en begon terug te kletsen, zoals hij het zelf noemde. Met lage orgeltoontjes in zijn keel, en af en toe een hoog gilletje. Nu zijn er vrij veel mensen op de wereld, die tedere geluidjes maken, wanneer ze aanhalig doen tegen een poes of een hondje. Maar tegen een kip! En misschien zou Zephyr's zonderlinge invloed op beesten mij niet eens zijn opgevallen, wanneer die visite aan de dierentuin niet had plaats gevonden. Ik woonde toen in Engeland. Zephyr trouwens ook. Hij had me verteld, dat er in de Londense Zoo een chimpansee zat, die hij,

187