Als de dag van gisteren ...

Een van die kinderen beneden was Jacob. Hij was een joggie van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. We waren vriendjes. Bij Dupli-kaatje liep ik de woning in en uit, alsof ik er woonde. Aankloppen deed je alleen maar bij vreemde mensen. Jacob voelde zich bij ons volkomen thuis. Moeder had een paar keer vergeefs geprobeerd van hem aan de weet te komen wat ze één hoog nu eigenlijk aten. Maar hij liet zich niet uithoren. Dat behoorde ook tot de regels der welvoegelijkheid, die ons als kind zeer vroeg werden bijgebracht. Laat je nooit door de buren de tong schrapen.

Op een ochtend, toen moeder onverwacht de keuken inkwam, betrapte ze Jacob, die een stuk brood uit onze broodtrommel had gehaald en dat haastig onder zijn hesje probeerde te verstoppen. Ik denk, dat Jacob en ik toen een jaar of tien oud waren.

Moeder's eerste reactie was onbeheerst, zó was ze geschrokken. 'Jacob... wat doe je daar?'

Maar onmiddellijk daarop trok ze het ventje naar zich toe, knuffelde het en zei, gedwongen rustig: 'Als je een stuk brood wil hebben... hoefje het zelf toch niet te nemen. Om brood uit te delen ben ik hier. Geef hier dat stuk brood, dan zal ik er boterhammen van snijden en er een lik boter op doen. Wacht, ik heb ook nog een lepeltje kwattastrooisel dan eet je veel vlugger. En nou nog een bordje en een glas melk, ziezo, smakelijk eten.'

Jacob zat te schransen, alsof hij de geeuwhonger had. Toen hij eindelijk zei, dat hij genoeg had gegeten, stuurde moeder hem en mij de straat op om te gaan spelen, 's Avonds aan tafel vertelde ze wat er daarna was gebeurd. 'Een kind met zo'n honger, dat is geen armoe meer. Dat is

163