Als de dag van gisteren ...

ser en de kleden en tapijten konden van de ramen, zodat de frisse lucht kon binnen komen en dat heeft drie weken geduurd, en toen zei de dokter, dat het gevaar voorbij was. Dat is bijna zestig jaar geleden en mijn zuster leeft nog, ze is bij de gemeente, dus daar zou u het kunnen navragen, al heeft zij er zelf natuurlijk geen weet van, maar er is in onze familie altijd over gesproken en dat verhaal moet u nou opschrijven, want u schrijft toch altijd over Joodse mensen.' Ik vind het een roerende geschiedenis, maar ik vraag me af wat ik, juist ik er mee moet doen. Een zelfde geschiedenis had zich op Kattenburg kunnen afspelen of in de Tweede Goudsbloemdwarsstraat, en dan had Gokkie Teerpot, Gijs Jansen geheten of Jan Pietersen of zoiets. Bij mensen met kleine beurzen is het menselijk mededogen groot, en, vergeet niet lezer, het gebeurde zestig jaar geleden, toen Nederland nog niet geïnfecteerd was met de bacil van het moderne jachtende leven. Of Bille iets voelt van mijn twijfel weet ik niet, hij begint weer te vertellen. Hetzelfde verhaal in enigszins andere woorden. Maar nu voegt hij er nog iets aan toe.

'Die geschiedenis van Gokkie Teerpot kent iedereen bij ons in de familie, en, zoals u weet, heb ik tijdens de oorlog nogal wat Joden geholpen, onderduikers, en andere dingen gedaan, waarover ik liever niet spreek, want het lijkt opschepperij en ik vond het gewoon een staaltje van mijn menselijke plicht. Dan zeiden kennissen van me wel eens: Bille, je bent gek, watje doet is levensgevaarlijk, als de moffenje te grazen krijgen, gajed'raan. En dan zei ik alleen maar: Gokkie Teerpot. Dat begrepen ze niet en dan heb ik ze hetzelfde verhaal verteld wat ik u nu verteld heb, van mijn zusje, die ziek was en die stilte moest hebben en dat arme Jodenmensen toen gezorgd hebben, dat er geen kar door de

136