Voordat ik het vergeet

Breestraat is écn geweldige bonk steen. De Katholieke klaagmuur van de Breestraat. De steenmassa overheerst de straat zo despotisch, dat het schijnt alsof zij elk ogenblik kan neerploffen op de taartjes in de uitstalkast van Snatager aan de overkant. De Jodenbreestraat is de hart-slagader van de oude buurt. Wie in de winkel van Meyer vooraan bij het Markenplein, lang genoeg kieskauwt met zijn broodje met pekelvlees, kan er alle Joden uit de hele wereld ontmoeten. Op alle verdiepingen van alle huizen in de Breestraat wonen mensen, maar de straat is toch een winkelstraat. Als de Heilige Feestdagen komende zijn is de Breestraat echter een straat van karren en kramen. Langs beide trottoirs staan de negocianten in een dubbele rij. De kopers krioelen voor en achter, links en rechts van de uitstallingen. Een jaar lang hebben ze een gedeelte van hun koopkracht gespaard. Bij Berlijn, de kruidenier in de Markensteeg, is elke week een dubbeltje 'weggelegd'. De bakker aan de Sluis keert eenmaal per jaar een stuiver uit van elke gulden, die bij hem is besteed. De man van de chewre (vereniging, meestal begrafeniscollege) is de jaarlijkse bonus komen brengen, waarop trouwe contribuanten recht hebben. Arme mensen zijn onmachtig bij de kruidenier te sparen, bij de bakker op de sluis te kopen en ze zijn ook geen lid van een chewre. Maar als de feestdagen naderen vloeit hen uit mysterieuze bronnen geld toe.

De dag voor het feest scheuren de wolken, de zondvloed van koopkracht stort zich uit over de Breestraat. Als de feestdagen voorbij zijn, houdt de politie de Breestraat vrij van karren en kramen, zo goed en zo kwaad als het lukken wil. De winkeliers zijn te verdelen in twee categorieën. De ene heeft de zorgen op zich genomen voor de kleding, de andere voor de voeding der mensen.

65