Voordat ik het vergeet

'Is dat een goed costuum, koopman?' 'Meneer, dat verslijt U in Uw leven niet meer.' 'Vindt U het jasje niet wat wijd?' 'Het zal U nog wijer worden, meneer.'

Behalve de betrekkelijke onverslijtbaarheid, die in dit niet geheel ondubbelzinnige antwoord wordt uitgedrukt, bezitten de cos-tuums van het Waterlooplein de raadselachtige eigenschap, dat ze precies passen, zolang de koper binnen de tovercirkel blijft, die de welsprekende koopman om hem heen trekt. Thuis blijkt soms, dat de mouwen een paar centimeter moeten worden ingekort, dat de rug moet worden ingenomen, dat de schouders moeten worden gelicht, dat de zakken een halve decimeter naar boven moeten worden opgeschoven en dat de knopen een eindje moeten opschikken, maar naald en draad en vingerhoed, bij ons op de naaischool gaat het goed.

Op dit ordelijkste der drie Waterloopleinen is ook het schoenenmagazijn gevestigd.

' Koopman, dit zijn allemaal tweedehandjes, hebt U geen nieuwe schoenen?'

'Hoort U eens meneer, wie zó precies kijkt houdt het bij geen leverancier uit. Hoe kunt U zo onnozel zijn? Als U nieuwe schoenen koopt, moet U een sloot geld neertellen. En wat krijgt U voor Uw kostelijke geld? Kakhielen. Branderige voeten. Nieuwe schoenen moeten worden ingelopen. In de schoenen van van-daag-de-dag zit geen millimetertje rek meer. Alles wordt precies uitgezuinigd. U moet de spiegelruiten van Presburg betalen en de juffrouwtjes achter de toonbank. Waarmee betaalt U? Met likdoorns, hamertenen en eeltknobbels. Maar als U bij mij nieuwe schoenen past, en ze passen, nou dan passen ze ook meteen voor goed, voor eeuwig en altijd.'

3i