Voordat ik het vergeet

stalkasten. De loksters en lokkers, de stoepiers en stoepeuses staan voor de deuren te lonken. Binnen praalt de weelde van zijden stoffen, wollen lappen en soepele crêpes. In de volte van de winkels slingeren handige verkoopstertjes de losse lappen rondom de koopsters, mouleren handig en haastig een zweem van een japon. Zeggen ze:

'Mevrouw, die stof staat U als geschilderd.' Omdat er geen mannen bij zijn, durven de verkoopsters de toekomstige klanten de waarheid te zeggen, maar zij blijven altijd voorzichtig, diplomatiek en behoedzaam in hun woordkeus. 'Mevrouw, ik verkoop U graag, daar niet van, maar neemt U van mij één raad aan, neem niet zo'n rode kleur. Bij Uw haar hoort een stof, die meer afsteekt, zal ik maar zeggen. Een stof, die lichter is, als U begrijpt wat ik bedoel.'

De zondagsmarkt is verdwenen. Er is zelfs geen poging ondernomen otr de markt te doen herleven. Zij zou toch niet zijn gelukt. In de Houttuinen en op de Oude Schans staren de huizen met uitgestoken ogen naar de lege straten. Uilenburg is afgebroken, de Batavierstraat is niet meer te vinden. De oude Vissteeg is aan één kant alleen maar een muur. Daarachter ligt het Waterlooplein. 'Het plein is ook niets meer' zeggen de mensen. 'Ze moesten daar ook maar een eind aan maken.' Ze gaan er een eind aan maken.

Maar zolang er nog een paar kramen van het oude Waterlooplein over zijn, schuift het verleden over het heden heen.

Laat de geleerde economen maar rustig beweren, dat de openbare markt op plein of straat langzaam maar zeker wordt verdrongen door het warenhuis, dat eigenlijk in zijn eentje een weelderig overdekte markt is... één uurtje-op het Waterlooplein en diezelfde

29