Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

Hendrik, en rustig gingen de vrienden toen op het trapje van ,,De Trekpot" zitten.

Karei was eindelijk dichterbij gekomen. Treurig ging hij op het trapje naast de vrienden zitten. Met een beweging van zijn hand gebood neef Hendrik: „Niets vragen!" en de jongens vroegen niets. Zoo zaten ze daar enkele minuten zwijgend. Toen liet plotseling Karei zijn hoofd voorover in de handen vallen en begon heel hard te huilen. De anderen schrokken er werkelijk van. Ze dachten eerst, dat er misschien wat met Karei gebeurd was in het circus en dat hij daarom zoo onbedaarlijk snikte. Max, Edo en Willem stelden al voor om maar met z'n allen naar het circus te gaan en net zoolang aan te houden en te zoeken totdat ze Loebas eindelijk gevonden hadden! Al moesten ze ook het heele circus op z'n kop zetten!

Maar neef Hendrik moest van al die praatjes niets hebben. Hij begreep wel, dat de spanning voor Karei te groot was geweest en dat hij nu zoo huilde uit teleurstelling over den ongelukkigen afloop. Want al had Karei nog niets verteld, uit zijn houding viel zoo al op te maken, dat hij in het circus weinig bereikt had.

Neef Hendrik haalde eerst maar eens een glas water om Karei wat te laten opknappen.

„Hier Karei," zei hij, „drink maar eens wat. Dat zal je goed doen!" En dat was zoo, want toen Karei het heele glas met ijskoud water leeggedronken had, was hij opeens veel kalmer geworden. Met horten en stooten deed hij zijn verhaal. Zwijgend luisterden de anderen. Toen Karei verteld had wat er precies gebeurd was, begrepen ook Max en Edo en Willem, dat ze met hun vijven al net zoomin wat aan de zaak konden veranderen als Karei. Willem merkte op:

„Die Potterolie... die moesten ze potdosie grauwe erwten in zijn schoenen stoppen en 'm zoo hier vandaan naar China laten loopen... zoo'n lillekerd..."

92