Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Tja," zei Zandstra, „dat is een gek geval... Zal ik jou eens wat zeggen, Karei! Die Zwartemes mag nou honderdmaal een Indiaan wezen, maar er is één ding, waar ik met mijn boerenpetje niet bij kan. Waarom heb jelui nou met z'n beidjes voor dien wagen van den directeur gewacht? Dat was toch nergens voor noodig. Jij had kunnen wachten en Zwartemes had intusschen bij den wagen van Potterolie moeten opletten, dan had die den hond niet kunnen wegbrengen... Maar je ziet het alweer, jongen, als hadden komt is hebben te laat."

Karei keek hoe langer hoe verdrietiger. Zandstra had gelijk, maar wat kon je er nu nog aan veranderen?

„Dag Zandstra," zei hij met een trillende stem en

toen sjokte hij het hek uit.

* *

*

De menschen, die Karei zagen loopen, keken hem na. Hij liep maar in zich zelf te praten en lette niet op de dingen, die op straat gebeurden. In zijn gedachten ging hij nog eens alles na wat er dien dag gebeurd was en hoe meer hij er over nadacht, hoe vaster hij wist, dat Loebas bij Potterolie in den wagen geweest was en later ergens anders was verstopt. Maar waar? Hij moest er achter zien te komen. Zoo sjokte Karei maar door. Hij liep bijna met z'n neus tegen een melkboer aan en die maakte toen een vreeselijk kabaal, omdat hij juist met een kannetje vol melk in de hand liep.

„Hé druiloor!" riep hij naar Karei, maar die hoorde het niet eens. Karei lette ook heelemaal niet op den weg en het was eigenlijk zuiver toeval, dat hij precies in de goede richting liep naar „De Trekpot". De vrienden, Willem en Edo en Max en neef Hendrik zagen hem al van verre aankomen en aan de manier, waarop Karei liep, merkten ze wel, dat het mis was.

„Laten we hem maar niet tegemoet loopen!" zei neef

91