Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

Potterolie den hond heeft gestolen... maar daarmee komen we er niet."

„We moeten het op een andere manier aanleggen!" zei Zwartemes.

„Precies!" zei de directeur.

„Maar hoe?" vroeg Karei.

De directeur liep nog maar steeds heen en weer. Eindelijk zei hij:

„Karei, jongen, luister eens. Jij gaat nu naar je vrienden in dien wagen van jelui... hoe heet die ook weer...?"

„De Trekpot," zei Karei.

„Juist, „De Trekpot"," zei de directeur, „goed, jij gaat naar je vrienden in „De Trekpot" terug. Jelui bepraat het zaakje nog eens en intusschen zullen Zwartemes en ik het ook nog eens bespreken... en weet je wat, vanavond, om half zeven, dat is vóór de eerste voorstelling, komen jij en je vrienden hier bij me, dan zullen we eens samen overleggen. Weet je wat, kom maar een half uurtje eerder, kom maar om zes uur!"

„Dag meneer," zei Karei, „dag Zwartemes," en toen wipte hij het trapje af en liep langzaam naar den uitgang.

Daar zat Zandstra nog, de portier, die hem zoo vriendelijk geholpen had.

„En Karei?" riep hij al van verre, „heb je het hondebeestje al gevonden?"

Karei vertelde verdrietig aan Zandstra alles wat er gebeurd was.

„Dat is niet zoo mooi, Karei," zei de baardige portier, „dat is niet zoo mooi. Weet je zeker, dat het jouw hond was, die je in den wagen van Potterolie gezien hebt?"

„Het kan niet anders," zei Karei, „ik heb beslist een hond gezien... enne... toen we later in den wagen kwamen kijken was er niets te bespeuren van een hond, alleen die paar haren, maar daar loog die Potterolie zich uit, dat kon je duidelijk zien!"

90