Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

van Potterolie zag. Hij kon zich niet vergissen. Dat was de kop van den hond, dien zij sinds gisteravond zoo angstig zochten. Dat was de kleur van zijn vacht... het kón niet anders!

Karei trilde op zijn beenen van zenuwachtigheid.

Zwartemes, de Indiaan, die met hem door het circuskamp wandelde, zag wel, dat er iets bijzonders aan de hand was. Ook al had je niet zulke scherpe oogen als de Indiaan, dan zou je dat hebben gezien.

Toen ze een eindje van den woonwagen van Potterolie af waren, zei Zwartemes:

״Vertel eens, Karei, waarom deed jij daar net zoo zenuwachtig, toen je langs dien wagen ging?"

„Ik heb Loebas gezien!" zei Karei zachtjes.

„Loebas... de hond?"

„Ja!"

„Waar?"

„In den wagen van Potterolie!"

„En ik zag niks!"

„Dat komt, omdat u links van mij liep... Ik keek toevallig juist recht in den wagen en heelemaal achterin zat Loebas!"

„Weet je het zeker?"

„Absoluut!"

De Indiaan trok Karei opeens achter een wagen. Ze stonden hier op een eenigszins afgezonderd plekje. Uit het kamp kon niemand hen zien.

„Hier blijven staan, Karei!" zei de Indiaan.

„Waarom... wat is er?"

„Hier blijven en niet van je plaats komen... Ik moet eens zien of Potterolie wat gemerkt heeft!"

„Hoe... gemerkt?"

„Ja zeker... hij kan toch gezien hebben dat jij schrok... Hij kan je herkend hebben en dan weet hij, dat wij den hond hebben ontdekt... hier blijven staan."

De Indiaan liep achter den wagen om, dook omlaag,

82