Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

geen schoothondje, want Nero weegt maar eventjes zeven duizend Kilo."

„Zeven duizend Kilo... nee, dat is zeker geen schoothondje," vond Karei.

„In dien wagen zit Nero den heelen dag... Dat is voor zoo'n beest ook geen pretje... Hier achter aan den wagen is een klein zwembad, zal ik maar zeggen, ingebouwd. Dat sjouwen we overal mee, want een Nijlpaard heeft nu eenmaal water noodig... Heb je wel eens een Nijlpaard in het wild gezien?... Ik wel, toen we drie jaar geleden in Afrika waren, heb ik de echte Nijlpaarden gezien... Tjonge, tjonge, wat een prachtige beesten zijn dat! Daar zwommen ze in een groot meer... uren ver konden ze daar zwemmen en je kon merken, dat ze er echt pleizier in hadden, om heel ver in het water te poedelen en te dartelen... Maar Nero zit den heelen dag in zijn wagen... ja jongen, zoo heeft iedereen wat... ik zal ook blij zijn, wanneer ik met m'n jongens weer in de bergen van Amerika ben..."

De oude Indiaan zuchtte.

Karei zei niets. In den wagen van Nero klonk een vreemd gestommel en opeens stak het Nijlpaard zijn dikken kop tegen de tralies aan.

„Heb je honger, Nero?" zei Zwartemes en hij greep een homp roggebrood van een stapel en stak dat tus-schen de tralies. Hap, deed Nero en dook weer naar achteren.

„Nou gaat hij naar zijn badkamer," lachte de Indiaan.

Ze wandelden verder voorbij de hokken, waar de leeuwen slaperig lagen te knipoogen tegen de bezoekers. En een eindje verder stonden de hokken van de tijgers; groote beesten waren dat.

Eindelijk stonden Karei en Zwartemes weer in de buitenlucht.

„Als we nu langzaam in deze richting loopen," zei Zwartemes, „dan komen we aan den wagen van

80