Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

״Allebei," zei Karei en toen klopte de man hem op den schouder en zei: „Ziezoo, zoo mag ik het hooren... allebei... nou ga dan maar gauw mee naar wagen drie en vijftig."

Naast Zwartemes wandelde Karei nu over het circusterrein. Hij voelde zich wat gewichtig. Dat was toch zeker geen kleinigheid om naast een echten Indiaan te loopen. Als de jongens uit de klas dat eens hadden kunnen zien.

„Ziezoo... we zijn er," zei Zwartemes, „hier woont de heele familie." Op het trapje van den grooten woonwagen zaten een Indiaansche vrouw en drie jongens, zoo in den leeftijd van Karei.

„Dat is mijn vrouw," zei Zwartemes.

„Uw squaw," zei Karei, die blij was, dat hij dat wist.

Zwartemes lachte even, maar zei niets.

„En zijn dat uw kinderen?" vroeg Karei, op de jongens wijzend.

„Mijn kleinkinderen," antwoordde Zwartemes, „ik ben hun grootvader; die grootste, dat is Hardloopend Paard, die middelste heet Snelle Pijl en de jongste hier heet Snoek."

„Snoek?" zei Karei, „datiseenNederlandschenaam."

„Zoo," zei Zwartemes, „maar dat is een Indiaansche snoek, hoor."

De vrouw van Zwartemes schonk een kop lekkere koffie in met veel melk er in.

„Dank u," zei Karei, toen hij den kop aannam.

„Mijn vrouw verstaat je niet, Karei," zei Zwartemes, „ik ben de eenige van de heele familie, die een beetje Nederlandsch kan praten. In de bergen, waar mijn stam woont, staat een huis, waar een Hollander woont en ik heb veel met dien man gejaagd en gesproken. Zoo heb ik wat van jelui taal geleerd en dat komt me opperbest te pas nu we met het circus hier in Nederland zijn. Volgend jaar gaan we weer terug..."

69