Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

En dat was zoo!

Want Oome Teddy had alle jaartallen op allemaal kleine rolletjes papier geschreven. Net of het lootjes waren. En die had hij door elkaar geschud in een oud sigarenkistje. Stond er nu op het lesrooster ״Geschiedenis", dan haalde hij het sigarenkistje uit de kast en zei:

„Jongelui, we zullen vandaag eens kijken of Karei Verhoef nog altijd dat gaatje in zijn nek heeft, waar de jaartallen altijd net uitloopen, wanneer ik ze hem vraag."

En dan moest je naar voren komen, of je wilde of niet. Je pakte een lootje en als je dan bofte, was het 1600. Dat wist nu letterlijk iedereen. Zestienhonderd: slag bij Nieuwpoort. En bofte je nog eens, dan was 't volgende jaartal 1500. Dat was ook doodgemakkelijk. Karei de Vijfde in Gent geboren. Maar alle andere jaartallen waren vreeselijk moeilijk te onthouden.

Als Karei nog eens wat te vertellen kreeg in de wereld, zou hij alle jaartallen laten veranderen. Waarom moesten de kinderen zulke moeilijke dingen leeren?

Karei bromde maar door. Moeder keek af en toe eens naar hem en dacht:

„Tjonge, tjonge, wat is mijn zoon ijverig vandaag. Dat is zeker, omdat het over een paar weken vacantie is en hij óver wil gaan."

Maar daar klonk een gillend geluid door de straat: „Oeoeoeoeoeo...impie...!"

Dat was Willem Verstar, de vriend van Karei, en het geluid, dat door de straat klonk, was hun signaal.

Karei sprong op.

„Ik ken ze," zei hij.

„Heusch?" vroeg moeder.

„Heusch..." zei Karei, „...tenminste, bijna heusch! Maar ik zit er nu net een uur op te buffelen en ik vind 't welletjes! Trouwens, ik ben morgenochtend

6