Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

te voorschijn. Met gouden letters stond op die pet geschreven: ״Circus Salto".

„Moet ik die opzetten?" vroeg Karei.

„Natuurlijk," antwoordde de portier, „want anders kan je toch niet in het circus rondloopen. Ze kennen je hier immers heelemaal niet... en als je zoo maar in je gewone kleeren hier op het terrein ging rondscharrelen, zouden ze je voor een nieuwsgierigen schooljongen verslijten, die door de wacht geslopen is. Dan zou je meer last dan pleizier hebben... Allee... zet dus die pet op je knikkertje."

Karei had schik voor tien. Toen de uniformpet eenmaal op zijn blonde haren stond, moest hij gauw in het ruitje van het wachthuisje kijken om te zien hoe het hoofddeksel hem stond. Het viel hem best mee; hij vond van zich zelf, dat hij wat een kwiek portiertje was.

„En Karei," zei Zandstra, „nu ga je maar een uurtje op het terrein van het circus rondwandelen en dan ben je hier weer terug."

„Mag ik vrij overal rondloopen?" vroeg Karei.

„Ja! Je kuiert maar zoo'n beetje door de stallen en tegen half tien moet je eens in de tent gaan kijken, want dan oefenen ze daar... dat is wat aardig om te zien... Misschien leer je er nog wel wat van."

Karei wandelde langzaam in de richting van de groote woonwagens, die meer naar het midden van het terrein stonden. Tjonge, tjonge, wat was dat allemaal interessant. In één wagen was een complete electrische centrale ondergebracht. Je zag er groote motoren en boven op het dak stond een groote paal. Daar kwamen alle draden samen, die naar de andere wagens liepen. Veel verstand van electriciteit had Karei niet, maar zooveel begreep hij wel, dat het Circus Salto overal zijn eigen electrisch licht meesleepte. En een telefoon zag je er ook. Uit een wagen klonk het getik van schrijfmachines.

67