Met de Trekpot op Avontuur (onder pseudoniem Onno Win)

Den volgenden dag, tegen negen uur, stapte Karei weer naar het groote circuskamp.

Hij ging Zandstra opzoeken.

Zijn hart klopte van verwachting, want nü kwam het er immers op aan! Als Zandstra hem in dienst wilde nemen als boodschappenjongen, zou Karei de kans krijgen om in het circus uit te zien naar Loebas, hun hond, die zoo plotseling verdwenen was. Maar als Zandstra niet wilde, wanneer hij berouw had gekregen of wanneer er plotseling een kink in den kabel was gekomen, dan was alles verloren! Dan moesten ze weer op andere middelen zinnen om te weten te komen of Potterolie of Sardelli den hond hadden gestolen en waar ze Loebas hadden verstopt.

Het was druk in het circuskamp.

Overal zag je menschen bezig met water en gereedschap. Er liepen negers en bruine menschen en Chineezen en menschen, van wie Karei niet wist uit welk land ze kwamen, zoo vreemd zagen ze er uit.

,,Zoo Karei!" begroette Zandstra hem.

„Morgen, meneer Zandstra," zei Karei en hij keek vol verwachting in het baardige gezicht van den vriendelijken portier.

„En nu wil je zeker graag weten," zei deze, „of het nog gaat... met dat baantje, bedoel ik! Zou je het erg naar vinden, wanneer het niet doorging?"

„En of," zei Karei.

„Nou... wees dan maar gerust, hoor. 't Is in orde. Jij kunt direct hier bij mij in het wachthuisje komen zitten. Het eerste uurtje kijk je maar eens zoo'n beetje rond; en dan zullen we wel verder zien!"

Karei sprong ongeveer een gat in de lucht van pleizier.

Het was gelukt. Hij zou vrij in het circus kunnen rondloopen en zoeken naar Loebas.

„Kijk," zei Zandstra en hij haalde een blauwe pet

66